De fietsenstalling en de vanillevla

Wanneer je wat verder van school woonde mocht je met de fiets komen. Langs de rand van de speelplaats was de fietsenstalling. Een deel was gereserveerd voor de kinderen van de lagere school en het deel tegen de achtermuur van Bijlard was voor de MULO-leerlingen.

Aan het begin van het jaar kreeg je een plek aangewezen en alleen daar mocht je je fiets zetten. De fietsenstalling was verder verboden gebied. Het was niet toegestaan om daar tijdens de pauze te verblijven. Maar natuurlijk stonden we daar toch altijd. Al was het maar om te schuilen voor de regen. Frater Gerlach keek vanuit zijn kamer uit op de speelplaats en kon een deel van de fietsenstalling in de gaten houden. Maar vaak kwam hij in de deuropening van de ingang staan, al dan niet vergezeld door een van de andere fraters of leraren. Gerlach had de gewoonte om constant z’n broek op te trekken en wij hadden dat natuurlijk in de gaten en riepen dan ik koor ‘hopla’. Ik denk niet dat hij een en ander ooit met elkaar in verband heeft gebracht.

Tijdens de pauze at je je meegebrachte boterhammen op, soms een appel of een banaan als je die van thuis had meegekregen. Ik herinner me een dag dat we weer eens bij elkaar stonden en een leerling uit een andere klas naar ons toe kwam. Of we maar even opzij konden gaan want hij moest iets uit zijn fietstas pakken. In plaats van het pakje brood dat wij verwachtten te zien kwam er een halve literfles vanillevla uit z’n tas die hij aan z’n mond zette en in een teug leegdronk. Ik herinner me nog de verbaasde gezichten van mijn klasgenoten.

Ben Ekeler (1951)