De St. Catharina-mulo
Wil van Hamersveld (*1938)

Het eerste dat me te binnen schiet is de St. Catharina Mulo in 1951. Vanaf de lagere school, de grote school noemde je dat toen, naar de Mulo was een hele stap. Goed voorbereid? Ja, als eenmaal was beslist dat je verder ging leren, mocht je buiten de schooluren in de vijfde en zesde klas Franse les volgen. Maar voor de rest was het wat mij betreft een sprong in het duister. Er waren twee eerste klassen. Na een jaar werd bekeken of je de drie- of vierjarige opleiding ging volgen. Uit mijn schoolrapporten blijkt dat we werden opgeleid voor het “M.U.L.O.-diploma, stenographie en typen”.

In oude paperassen zie ik dat de school “St. Catharina U.L.O. school” werd genoemd. Ondertitel op een bruine enveloppe: R.K. Interparochiale U.L.O.-school voor meisjes. Een school voor meisjes dus, heel normaal in die tijd in katholieke kringen. De leiding van de school was in handen van nonnen. Soeur – zij waren Frans georiënteerd – Theresiana, het hoofd der school, is de eerste die me te binnen schiet. Haar strak gesluierde hoofd met zware bril, zeer streng kijkend door een piepklein raampje in de grote voordeur, staat me helder voor de geest. Dat overkwam je meestal als je te laat was.

Mijn lagere school was de St. Clemensschool aan de Leliestraat, ook voor meisjes. De jongens zaten op de St. Gerardusschool aan de Irisstraat, waar tevens de St. Theresia kleuterschool was gevestigd. Die school werd ook geleid door nonnen, maar zij waren van een andere kloosterorde en werkten behalve op de kleuterschool, ook in het Carolus bejaardenhuis aan de Bosdrift en in het R.K. Ziekenhuis aan de Koningstraat.

Het schoolgebouw van de U.L.O., destijds Groest 95, staat er nog steeds en is bewoond. De speelplaats, de nonnen noemden dat de cour, is nu parkeerplaats. We gingen altijd met de benenwagen van huis naar de Mulo en kwamen dan op de Hilvertsweg langs de Sparwinkel van de dames Hagen en op de Gijsbrecht langs de Piet(je de dief) de Gruyter. Dan via de Neuweg langs het Diaconessenziekenhuis en het Kantongerecht, naar de Langestraat. Soms liepen we via de Veerstraat waar ik bij de familie Andriessen op nummer 32 een blauwe maandag op een zangkoortje was.

’s Winters stonden om de hoek veel van de meiden zich min of meer te verkleden, want van de nonnen mocht je niet in lange broek komen, wel met een rok er over heen maar dat vonden wij weer stom. Het moet een fraai gezicht geweest zijn. ’s Zomers was het ook tobben. De nonnen vonden dat je niet met blote benen mocht lopen dus moesten er minstens sokken in de schoenen. Sr. Archangela vroeg eens aan één van de bloteriken of de kousen echt zo dun waren, de nylons waren inmiddels op de markt en zij voelde aan het blote been. De arme leerling moest naar huis. Ons werd verteld, dat we dit later wel zouden begrijpen. Helaas, ik begrijp het nog steeds niet!

Bijzonder vind ik achteraf dat we kunstgeschiedenis kregen en als je dat wilde iets van houtbewerking. Ik heb op de MULO leren figuurzagen en de primitieve kunstgeschiedenismap heb ik nog steeds.

Terugkijkend vermoed ik dat het grootste avontuur toen was dat je wel eens een andere route liep naar school. Verder kon je niet veel, want de sociale controle was nog groot. Hoogstwaarschijnlijk zijn mijn herinneringen niet specifiek typisch Hilversums, maar toen was de wereld voor mij nauwelijks groter en zijn ze dus voor eeuwig verbonden aan dit dorp.